عمه عمه عمه.مدت خیلی زیادیه از حال واقعیش بیخبرم. روزها یادم میاد و فکرم هزار جا میره.من که بچه نیستم.میدونم همه چیز سرجاش نیست.میدونم همه چیز درست پیش نمیره.نمیدونم چرا همه مراعاتم رو میکنن انگاری.نمی خوان افسردگیم عود کنه. چند ماه پیش سر اون موضوع که بابام تو چشم پزشکی ولم کرد و رفت دنبال عمه با اینگه مسئله ضروری نبود و عمه با شوهر و دخترش اومد بود من خیلی داغون شدم. به این خاطر که احساس کردم خیلی تنهام .نه به خاطر عمه.از بابام عصبانی بودم .خانواده دیگه هیچی از عمه جلوم نمیگه ،دختر عمه هم همش بهم میگه خوبه حالش الحمدلله. اما من میدونم همه چی خوب پیش نمیره. میدونم عمه داره خوب نمیشه و داروهای میلیونیش فقط داره روند بیماریش رو کند میکه.
وقتی میبینم عمه رو دلم ریش ریش میشه.اینکه داره درد میکشه ومن هییییییییچ کاری نمیتونم براش انجام بدم. مثه احمقا گوگل رو به انگلیسی و فارسی میگردم تا مثلا راه درمانی پیدا شه! حتی اونقدری اطلاعات ندارم که بدونم چه دردایی میکشه.
مشکل عمه از درون داره من رو میخوره.
هیچ راهکاری نداشتم و ندارم برای غالب شدن بهش. منی که از پزشکی "متنفر" بودم یهو همه فکر و ذکرم شد پزشکی.منی که تا یه قطره خون میدیدم فشارم میوفتاد الان میشینم مستند های جراحی میبینم و خودم رو تو اون حالت تصور میکنم.
منی که چندین ماه تمام رو مخ مامانم کار کردم که تو رو خدا بذار داروسازی برم و اخرش راضی شد ولی رتبم داغون شد.
حالا اون دختر رویاش شده پزشکی و اونقدر این رویا و این جنبه از خودش براش غریبه ست که سردرگمه.
نمیدونم این علاقه موقته یا نه. نمیدونم چنگ زدم به این رویا تا با بیماری عمه بهتر کنار بیام یا نه.یا اینکه با خودم بگم واسه عمه که نمیتونم کاری کنم لاقل برای دیگران در اینده بتونم .
حتی 13 ساعت درس خوندن هم شاید نتونه روحم رو آروم کنه. اینکه من الان میبینم و هیچ کاری از دستم بر نمیاد داره منو نابود میکنه .
باید قوی باشم.باید از پس این روزای سخت بربیام.نمیدونم چجوری.فقط بایدشو میدونم.
من تحمل اینکه ببینم یکی جلوم پر پر میشه و مثل بز وایستم نگاه کنم رو ندارم. "دیگه" ندارم.
سالها طول میکشه.میدونم.مطمئن نیستم هدفم چیه . پزشکی یا هر کوفت دیگه ای.من فقط میخوام شب ها با وجدان و روح راحت بخوابم.
عمه عمه عمه. زودتر خوب شو.
این تنها کاریه که ازم برمیاد.
+ چند ماه قبل تشخیص بیماری عمه یه روز یهو بابام یهویی تو جمع به عمم گفت هیوا تورو خیلی دوست داره!از زبونش نمیوفتی! من خیلی خجالت کشیدم اون روز. اماالان فکر میکنم خداروشکر که بابام گفت. یه دوستت دارم ساده ممکن بود تا ابد رو دلم بمونه. اینجور حرفاوقتی ادم مریض میشه بیشتر براش شکل ترحم به نظر میاد نه دوست داشتن واقعی.خوشحالم عمه از این که فهمیدی واقعنی دوستت دارم نه از روی ترحم.
+ از نظر من توی بیماری های صعب العلاج خانواده بیشتر از بیمار درد میکشه. خیلی خیلی بیشتر.
درباره این سایت